Zeg eens eerlijk, speel jij wel genoeg? Doe jij genoeg dingen waarbij je je gedachten verzet, ze even loslaat en misschien zelfs wel tot nieuwe ontdekkingen komt?
Voor kinderen is spelen – in Nederland – vanzelfsprekend. Maar ergens rond ons twaalfde lijkt het wel of we die vanzelfsprekendheid van spelen verliezen. We worden steeds verder opgeslokt in dingen die onze dag bepalen – beginnend met huiswerk en uiteindelijk lijkt alles wel te ‘moeten’. Om me heen hoor ik mezelf en andere mensen zeggen dat ze ‘moeten sporten’, ze ‘moeten naar de hei met de hond’ en ze ‘moeten met hun kinderen naar de speeltuin’. En als we dan spelen, doen we dat met wat reserve, want anders voelen we ons wat raar.
Natuurlijk, sommige dingen zijn als volwassene noodzakelijk om te regelen. De was, naar buiten, sporten, je werk en nog zoveel meer. Maar zodra de dingen die leuk zouden mogen zijn, gaan ‘moeten’ denk ik dat ‘spelen’ er meteen af is. Het past niet bij elkaar.
Serieus
Ook leren volwassenen niet meer spelenderwijs. Wanneer leerde jij voor het laatst iets zonder dat het voelde als het kauwen op droge hapklare brokken studiestof?
Serieus zijn, dat lijkt wel het motto. Op de basisschool mogen we spelen, ontdekken, samen uitzoeken en vooral ook vallen en opstaan. Maar daarna komt het ‘serieuze werk’. Alleen, werkt dat wel? Blijft het hangen? Kan je vervolgens toepassen wat je hebt geleerd?
Tijdens mijn opleiding Kindercoaching met de hond als co-coach leer ik ook het meest door de praktijkopdrachten die we zelf doen. Het ervaren dus eigenlijk van wat we in de toekomst van onze coachees vragen. Ik zie vijf dingen gebeuren bij mezelf.
Ik merk:
- dat mijn fantasie en creativiteit loskomen – ik verzin gewoon leukere dingen
- dat ik elke keer weer wat nieuws aan mezelf ontdek en aan mijn hond Bisou
- dat ik fouten maak, en die maak ik vaak maar één keer, omdat ik ze daarna meteen goed in praktijk mag brengen
- dat ik superenthousiast ben en ik wil meer, meer, meer
- dat als ik even wel theoretisch iets onder de knie moet krijgen, ik me veel beter kan concentreren én weet ik dat ik het meteen daarna mag uitproberen
Soms gebeuren deze zaken meteen, soms pas een paar dagen later. Omdat ik ervaar, blijft de beleving langer hangen, ik denk meer na over wat er gebeurt en ik leer dus meer. Daarnaast werken wij natuurlijk met geweldige, blije honden die alleen nog maar meer enthousiasme losmaken in mij.
Hang out
Mijn streven voor de toekomst is om voor de dingen die ik leuk vind weer te kijken of ik ze als ‘spel’ kan zien. Want als spel mij zoveel leert, dan moet het andersom toch ook kunnen? Dat ik de momenten die ik als verplichte ontspanning zie, kan gaan beschouwen als ‘spel’? Als moment om los te laten, om even wat nieuws te leren zonder dat dat per se georganiseerd is. Dus volgende keer dat ik met kinderen speel ben ik zonder reserve die koning van het eiland op zee. Of de fee van de hoge rots. En als ik met de hond op de hei speel, ben ik onbereikbaar. Omdat ik ook lekker rondren met desnoods wapperende oren. Hang out!
