Zeg eens eerlijk, speel jij wel genoeg? Doe jij genoeg dingen waarbij je je gedachten verzet, ze even loslaat en misschien zelfs wel tot nieuwe ontdekkingen komt?
Voor kinderen is spelen – in Nederland – vanzelfsprekend. Maar ergens rond ons twaalfde lijkt het wel of we die vanzelfsprekendheid van spelen verliezen. We worden steeds verder opgeslokt in dingen die onze dag bepalen – beginnend met huiswerk en uiteindelijk lijkt alles wel te ‘moeten’. Om me heen hoor ik mezelf en andere mensen zeggen dat ze ‘moeten sporten’, ze ‘moeten naar de hei met de hond’ en ze ‘moeten met hun kinderen naar de speeltuin’. En als we dan spelen, doen we dat met wat reserve, want anders voelen we ons wat raar. Doorgaan met het lezen van “Hang out!”
In mijn werk en privéleven maak ik deel uit van heel veel teams. Heel hechte, veel communicerende en vaak bij elkaar komende groepen en lossere verbanden, waarbij meerdere mensen heel zelfstandig opereren, maar nog altijd samen een team vormen. Van teams die vooral online werken en via WhatsApp communiceren tot werkgroepen die het liefst in real life vergaderen tot er niets meer te zeggen is. Goede teams hebben wat mij betreft een ding gemeen: het voelt als een machine die blijft draaien, als radartjes die gesmeerd lopen.
Vorige week begon mijn nieuwe opleiding – Kindercoach met de hond als co-coach. Het komende jaar ga ik veel leren over de ontwikkeling bij kinderen, coachen en hoe mijn hond Bisou mij daar bij kan helpen. Het is tijd om mijn horizon te verbreden, passies voor honden en communicatie te combineren en mijn eigen ervaring uit het verleden op een goede manier in te zetten voor de kinderen van nu. Want iedereen kan af en toe een beetje hulp gebruiken.