Kindercoach, Ondernemen

Vergezicht of beperkt zicht

Elke dag kies ik: bos of hei? Of bos en hei? En in welke volgorde dan? Het lijkt een niet zo heel interessante keus. Maar voor mij zegt het alles over hoe ik me die dag voel. Ben ik op zoek naar ruimte en vergezichten? Naar prachtige uitzichten en een pad dat eindeloos door lijkt te gaan? Of heb ik liever een geborgen, meer gestuurde wandeling door het bos over de paden met minder kruisingen?

Ruimte is mooi, maar kan voor mij ook enorm overweldigend zijn. Dat gevoel dat je nog helemaal naar de andere kant kan lopen, dat het niet hoeft, dat als je het ene pad neemt, een ander pad mist (dat je wel ziet). Er zijn dagen dat ik dat niet wil. En dagen dat ik dat juist nodig heb. Doorgaan met het lezen van “Vergezicht of beperkt zicht”

Kindercoach, Letters and Concepts, Ondernemen

‘Samen’

Samen. Dat blijkt mijn drijfveer. Ik ga liever samen, via een omweg naar een aangepast doel, dan alleen naar een doel wat misschien beter is, maar waar de ander nog niet klaar voor is – of het nut niet van inziet.

Ik pas me aan. Dat is kennelijk een van mijn kernkwaliteiten. Flexibiliteit. Dat klinkt goed. Maar het is meteen ook een valkuil, want hoe vaak kom ik wel niet ergens terecht waar ik helemaal niet wilde of hoefde te zijn? Dat ik weet dat het ergens anders beter is? Vergis je niet – uiteindelijk zal ik daar ook komen, en ontdek ik allerlei plaatsen en dingen die ik reuze-interessant vind, maar effectief is het vaak niet.

Doorgaan met het lezen van “‘Samen’”

Kindercoach

Momentjes

momentje voor jezelfHet leven schiet voorbij, het gaat maar door. Klanten die bellen, mailen, appen. Vriendinnen waarmee ik afspreek, studeren. Sleutel kwijt, telefoon vergeten aan de lader te leggen. De hond naar de dierenarts, ikzelf naar de fysio. Oh, en de vuilnis moet buiten, drie keer per week een andere soort bak of zak. Het is maar een kleine greep uit wat er allemaal is. Het lijkt wel of er nooit meer een moment is dat ik even alleen ben. Met mijn gedachten. Echt alleen.

Ik help, tenminste, ik doe mijn best. Totdat ik dicht ga. Ik wil aardig doen, totdat ik zelf als een zoutzak op de bank beland en niet eens meer zin heb om tv te kijken. Ik ben ineens niet meer de ‘sterke ik’ die ik graag zou willen zijn.

Dat maar voorthollen niet goed is, dat weet ik ook. En anderen helpen, voor werk of privé, lukt alleen maar als ik af en toe even niet aan anderen denk. En dus heb ik heel bewust weer, net als vroeger ‘momentjes’ ingeprikt. Gewoon in de agenda gezet dat ik oplaadtijd nodig heb: een blok ‘Momentje’. Met een kleur die geen andere afspraak in mijn Google Calendar heeft.

Het zijn geen ellenlange blokken tijd, maar uurtjes, soms zelfs een half uurtje. Snelle, subtiele tussendoortjes die voelen als weldaad. Een thee-date met mezelf, ’s morgens vroeg in het leuke koffietentje in de winkelstraat, waar het dan zo lekker rustig is. Een uurtje eerder op, om zo even in alle stilte over de hei te wandelen – met hond natuurlijk maar zonder al die andere honden die het druk maken. Een momentje. Gewoon zijn. En die minuten leveren zoveel op.

Kindercoach, Ondernemen

‘Even’

‘Even’. Ken je dat gevoel, dat je weer wat ’tussendoor’ doet? En daarna heb je ook ‘even’ stress. Omdat ‘even’ altijd langer duurt dan je dacht. En omdat je weer terug moet naar waar je oorspronkelijk mee bezig was.

Ik heb altijd gedacht dat ik praktisch was als ik dingen die ik meteen kan doen en binnen vijf minuten kan afhandelen, ook meteen doe. Gewoon omdat ze dan niet op een lijst hoeven, niet in mijn hoofd hoeven zitten. Maar de afgelopen maanden ben ik, vooral door de opleiding die ik doe als Kindercoach, van gedachte veranderd. ‘Even’ bestaat niet. ‘Tussendoor’ ook niet.

Mijn Kindercoach-opleiding is een totaal andere tak van sport dan wat ik elke dag doe en dat betekent dat het niet in het stramien past. Het is geen vloeiende overgang als ik van communicatie- naar coach-informatie ga. En toen ik erop ging letten, vond ik eigenlijk dat al die schakelmomentjes op een dag me wel veel energie kosten. Energie die ik liever in andere dingen stop. Mijn conclusie was al snel dat het enige wat ik bereik met ‘even’ en ’tussendoor’ een rommelige dag is. Waarbij dat waar ik mee bezig ben niet de aandacht krijgt die het zou moeten krijgen. Alles wat tussendoor komt, stoort simpelweg. Multitasken kan ik heel goed, maar wil ik het nog wel?

Blokken ‘even’
De oplossing heb ik gevonden in blokken ‘even’. Als ik al die tussendoor-activiteiten die allemaal in vijf minuten kunnen opspaar, vormen ze vanzelf samen een geheel. Twee keer per dag heb ik een uurtje om de vragen, mails, appjes en andere ‘even’-dingen die binnen zijn gekomen te behandelen. Dat geeft rust. En de activiteiten die langer duren zijn simpelweg sneller klaar. Zo gebeurt het allemaal in minder tijd, met meer resultaat.

Lekker!

Kindercoach

Hang out!

Zeg eens eerlijk, speel jij wel genoeg? Doe jij genoeg dingen waarbij je je gedachten verzet, ze even loslaat en misschien zelfs wel tot nieuwe ontdekkingen komt?

Voor kinderen is spelen – in Nederland – vanzelfsprekend. Maar ergens rond ons twaalfde lijkt het wel of we die vanzelfsprekendheid van spelen verliezen. We worden steeds verder opgeslokt in dingen die onze dag bepalen – beginnend met huiswerk en uiteindelijk lijkt alles wel te ‘moeten’. Om me heen hoor ik mezelf en andere mensen zeggen dat ze ‘moeten sporten’, ze ‘moeten naar de hei met de hond’ en ze ‘moeten met hun kinderen naar de speeltuin’. En als we dan spelen, doen we dat met wat reserve, want anders voelen we ons wat raar. Doorgaan met het lezen van “Hang out!”

Kindercoach

Over taak, rol en team – wat als je het anders doet?

In mijn werk en privéleven maak ik deel uit van heel veel teams. Heel hechte, veel communicerende en vaak bij elkaar komende groepen en lossere verbanden, waarbij meerdere mensen heel zelfstandig opereren, maar nog altijd samen een team vormen. Van teams die vooral online werken en via WhatsApp communiceren tot werkgroepen die het liefst in real life vergaderen tot er niets meer te zeggen is. Goede teams hebben wat mij betreft een ding gemeen: het voelt als een machine die blijft draaien, als radartjes die gesmeerd lopen.

Vorige week tijdens het tweede blok van mijn opleiding Kindercoach met de hond als co-coach besefte ik dat ik nog een team heb en ben: met mijn hond Bisou. Een dreamteam wat mij betreft – we weten wat we aan elkaar hebben, wat we willen en onze patronen zijn nu na drie jaar bij elkaar goed ingesleten. Je ziet en merkt het vooral als je ineens gaat werken met een andere hond, of, en dat is ook leuk om te zien, als Bisou met een andere coach aan het werk gaat. Het voelt anders. Doorgaan met het lezen van “Over taak, rol en team – wat als je het anders doet?”

Kindercoach, Ondernemen

Het kind in jezelf

Vorige week begon mijn nieuwe opleiding – Kindercoach met de hond als co-coach. Het komende jaar ga ik veel leren over de ontwikkeling bij kinderen, coachen en hoe mijn hond Bisou mij daar bij kan helpen.  Het is tijd om mijn horizon te verbreden, passies voor honden en communicatie te combineren en mijn eigen ervaring uit het verleden op een goede manier in te zetten voor de kinderen van nu. Want iedereen kan af en toe een beetje hulp gebruiken. Doorgaan met het lezen van “Het kind in jezelf”